ما شاد هستیم، شما چطور؟

چندی پیش آماری منتشر شد که در آن ایران جزو کشورهای برتر در زمینه شادی نبود. یعنی ایران خیلی کشور شادی نیست؛ البته شما می‌دانید به هیچ آماری نمی‌شود اعتنا کرد، آمار مثل سن می‌ماند و تنها یک عدد است. بی‌شک، در ارائه این آمار، حب و بغض آمارگیرندگان تاثیر داشته که به گمان نگارنده حتما همین‌طور است. ما کشور بسیار شادی هستیم، اگر شادترین در دنیا نباشیم. درواقع، نوع، شیوه و ساختار فعالیت‌های ما به ‌سوی شادبودن است.

مثلا همین خط فقر یکی از مهم‌ترین عوامل شادی ماست. بگذارید با مثالی ساده اهمیت این خط عزیز را برایتان توضیح دهم. شما تا‌ به ‌حال طناب‌بازی کرده‌اید؟ دو نفر دو سر طناب را می‌گیرند و آن را با تکرار تصنیف «شمع، گل، پروانه» می‌چرخانند و نفر سوم از روی آن می‌پرد و با این فرمت به‌نظر ساده، جمعیتی شاد می‌شوند. این خط فقر دقیقا مانند همان طناب است و ما پیوسته باید از روی آن بپریم.

می‌دانید این حرکت چقدر هیجان و شادی در پی دارد؟! اینکه خط فقط مستمر پایین می‌آید هم به ‌خاطر آن است که ما بتوانیم از روی آن بپریم. در کدام کشور مردم صبح تا شب در حال طناب‌بازی هستند؟!

گاهی آدم از کارهای این خارجی‌ها خنده‌اش می‌گیرد، می‌روند یک‌ عالمه پول خرج می‌کنند تا پارک «دیزنی‌لند» درست کنند تا مردم بروند آنجا و کمی شاد شوند، در صورتی که ما خودمان یک خودروی ملی داریم ماه. پرفکت. پر از هیجان. وقتی سوارش می‌شویم هم می‌شود با آن پشتک‌وارو زد، هم می‌شود با آن طوری به دیوار بخوریم که به ‌صورت کاملا مسرت‌بخش بخشی از ماشینمان کج شود. تازه گاهی خودش هم آتش می‌گیرد و باعث سرخوشی ما می‌شود. ماشین که نساخته‌ایم؛ قالیچه سندباد ساخته‌ایم؛ سیرک متحرک، شادی‌آور کلاسیک.

از دیگر نشانه‌های شادبودن ما نحوه برخورد‌مان در عروسی‌هاست. شما در هیچ کشوری دیده‌اید که آدم عروسی نوه پسری صغری‌خانم برود و تا ۶ ‌ماه به نحوه غذاخوردن، لباس‌پوشیدن و حرکات موزون مهمان‌ها بخندد؟ آیا این جز شادبودن ماست؟!

موسیقی هم نقش بسیار مهمی در ایجاد شادی دارد. خارجی‌ها الکی کلاس می‌گذارند می‌گویند ما سمفونی فلان داریم. ما خودمان در پشت چراغ قرمز، در خیابان‌های خلوت و حتی در مقابل بیمارستان‌ها با بوق ماشین‌ها، اعم از بوق بلبلی و بوق کرکسی و… یک سمفونی بی‌بدیل داریم.

اصلا مگر می‌شود مردمانی که از صبح تا شام تلگرام خود را چک می‌کنند و بلندبلند می‌خوانند و صبح تا شب عکس‌های خود را در اینستاگرام منتشر می‌کنند، شاد نباشند؟!

از اینها گذشته مگر نه آنکه تلویزیون هر جامعه‌ای نشان‌دهنده فضای آن جامعه است؟ شما در همین عید چقدر سریال طنز دیدید؟ آنقدر ما شاد هستیم که اصلا سوژه‌ای جز طنز نداریم. شبکه یک سریال طنز. شبکه دو سریال طنز. شبکه سه سریال طنز. شبکه چهار سریال طنز. شبکه پنج سریال طنز. شبکه نسیم سریال طنز. شبکه‌های استانی، سریال‌های طنز. برای تأکید بر خندیدن هم شبکه یک خنداننده برتر، شبکه دو خنداننده برتر، شبکه سه خنداننده برتر. شبکه نسیم خنداننده طنز. شبکه‌های استانی خنداننده‌های برتر؛ البته می‌دانم شما هم به اینها چندان نخندیدید اما این نشان‌دهنده آن است که ما از خنده زیاد خنده‌زده شده‌ایم.

مصداق‌های شادی ما بسیار بوده اما به گمانم همین دلایل برای شادیمان کافی است؛ البته چند پیشنهاد سازنده هم برای شادتر‌بودن دارم. سرعت اینترنت را بالا ببریم که مردم تعداد عکس بیشتری منتشر کنند، تعداد تولید آن ماشین ملی پرهیجان را افزایش دهیم، هر ۶ ماه یک انتخابات برگزار کنیم تا از عجیب‌بودن برخی کاندیداها دلمان شاد شود، روی هر ماشین چند بوق نصب کنیم، چند شبکه‌ اجتماعی عکس‌محور دیگر تأسیس کنیم، نوسان خط فقط را بیشتر کنیم و البته به نویسندگان طنز گاه‌ بی‌مزه بهای بیشتری بدهیم.