نوستالژیشما یادتان نمی‌آید، سالیانی نه‌چندان دور تعداد شغل‌ها محدود بود و می‌توانستیم همه شغل‌های موجود در دنیا را بشماریم؛ البته شغل‌هایی هم در خارج از کشور وجود داشت که ما

احمد آقا همسایه ما بود. مرد خوبی بود. یعنی آزارش به کسی نمی‌رسید و سرش به زندگی خودش بود. از صبح زود تا پاسی از شب در کارگاه نجاری‌اش بود

نعمت یک دانشجوی خوب بود، در همه کلاس‌های دانشگاه شرکت می‌کرد. او یک دانشجوی نمونه بود. همه استادها از او راضی بودند. سرانجام نعمت با معدل ۱۷/۳۷ فارغ‌التحصیل شد. یک

توجه: در این یادداشت هرگونه شباهت‌ نام‌ها و مکان‌ها و رخدادها کاملا تصادفی ا‌ست.جلسه رسمی شورای شهر، شهری دور در زمانی دور. جلسه شماره هفتصدوهشتادوپنجم. اعضای شورا در حال صحبت

چند روز پیش که به خانه برمی‌گشتم در مقابل خانه آقا حشمت را دیدم که با آقای معینی (همسایه روبروی خانه ما) در حال جر و بحث بود: «نه آقاجان!

«بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم» نگاهی به «حشمت پاشنه طلا» انداخت و گفت: «به نظرت این مغازهه چیه؟» حشمت پاشنه طلا هم چشمانش را ریز کرد